از خون دل

از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه

انی رایت دهرأ من هجرک القیامه

دارم من از فراقش در دیده صد علامت

لیست دموع عینی هذا لنا علامه

هر چند که آزمودم از وی نبود سودم

من جرب المجرب حلّت به الندامه

پرسید از طبیبی احوال دوست گفت

فی بعد ها عذاب فی قرب ها السلامه

گفتم ملامت آیدگر گرد دوست گردم

واللِّه ما راینا حبّا بلا ملامه

حافظ چو طالب آمدجامی به جان شیرین

حتّی یذوق منه کاسأ بلا ملامه

گفتم ، گفتا

گفتم غم تـو دارم ، گفتا  غمت سرآیـد

گفتم  که ماه من شو ، گفتا  اگر بـرآیـد

گفتم  ز مهرورزان رسم وفـا بـیـامـوز

گفتا  ز خوبـرویان ایـن کار کـمـتــر آیـد

گفتم  که بـر خیـالت راه نـظر بـبـنـدم

گفتا  که شب‌رو ست او از راه دیـگر آیـد

گفتم  که بـوی زلفت گـمراه عالمم کـرد

گفتا  اگر بـدانی هم اوت رهـبـر آیــد

گفتم  خوشا هوا یی کزبـادصبح خیـزد

گفتا  خنـک نـسـیمی کز کوی دلبـر آیـد

گفتم  که نـوش لعلت ما را بـه آرزو کُشت

گفتا  تـو بـنـدگی کـن کـو بـنـده‌پـرور آیـد

گفتم  دل رحیمت کـی عزم صلح دارد ؟

گفتا  مـگـوی بـا کس تـا وقت آن در آیـد

گفتم  زمان عشرت دیـدی که چون سر آمـد

گفتا  خمـوش حـافــظ کاین غصّه هم سر آیـد

در ره منزل لیلی

در ره منزل لیلی که خطرهاست درآن

شرط اول قدم آنست که مجنون باشی

“خـاطره”

گـــــاهی ارزش واقعی یک لحظه را . . . تــــا زمــــانــی که به یک “خـاطره” تبدیل شود ، نمی‌فهمیم . . .

ساده نگذشتم

ساده نگذشتم از این عشق ، خودت می دانی
من زمینگیر شدم تا تو ، مبادا بشوی

من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم
من که مرداب شدم ، کاش تو دریا بشوی

دانه ی برفی و آنقدر ظریفی که فقط
باید از این طرف شیشه تماشا بشوی

گره ی عشق تو را هیچ کسی باز نکرد
تو خودت خواسته بودی که معما بشوی

سرت که درد نمی آید از سوالاتم ؟
مرا ببخش که اینقدر بی مبالاتم

چطور این همه جریان گرفته ای در من

و مو به موی تو جاریست در خیالاتم ؟

بگو به من که همان آدم همیشگی ام؟
نه ... مدتی است که تغییر کرده حالاتم

چقدر مانده به وقتی که مال هم بشویم
درست از آب درآیند احتمالاتم

تو محشری به خدا ، من بهشت گم شده ام
تو اتفاق می افتی ، من از محالاتم

دلم گرفته اگر زنگ می زنم گاهی
مرا ببخش که اینقدر بی مبالاتم

خوب و بد هر چه نوشتند به پای خودمان
انتخابی است که کردیم برای خودمان

این و آن هیچ مهم نیست چه فکری بکنند
غم نداریم ، بزرگ است خدای خودمان

بگذاریم که با فلسفه شان خوش باشند
خودمان آینه هستیم برای خودمان

ن و تو با همه ی شهر تفاوت داریم
دیگران را نگذاریم به جای خودمان

دیگران هر چه که گفتند بگویند ، بیا
خودمان شعر بخوانیم برای خودمان