تو را

تو را به جای همه زنانی که نشناخته‌ام دوست می‌دارم
تو را به جای همه روزگارانی که نمی‌زیسته‌ام دوست می‌دارم
برای خاطر عطر گسترده بیکران و برای خاطر عطر نان گرم
برای خاطر برفی که آب می‌شود، برای خاطر نخستین گل
برای خاطر جانوران پاکی که آدمی نمی‌رماندشان
تو را برای خاطر دوست داشتن دوست می‌دارم
تو را به جای همه زنانی که دوست نمی‌دارم دوست می‌دارم.

جز تو، که مرا منعکس تواند کرد؟ من خود، خویشتن را بس اندک می‌بینم.
بی تو جز گستره بی کرانه نمی‌بینم میان گذشته و امروز.
از جدار آینه خویش گذشتن نتوانستم
می‌بایست تا زندگی را لغت به لغت فرا گیرم
راست از آنگونه که لغت به لغت از یادش می‌برند.

تو را دوست می‌دارم برای خاطر فرزانگیت که از آن من نیست
تو را برای خاطر سلامت
به رغم همه آن چیزها که به جز وهمی نیست دوست می‌دارم
برای خاطر این قلب جاودانی که بازش نمی‌دارم
تو می‌پنداری که شکی، حال آنکه به جز دلیلی نیستی
تو همان آفتاب بزرگی که در سر من بالا می‌رود
بدان هنگام که از خویشتن در اطمینانم.

"اثر پل الوار ، ترجمه احمد شاملو"

سیمین بری

سیمین بری گل پیکری آری / از ماه و گل زیباتری آری / همچون پری افسون گری آری

دیوانه ی رویت منم چه خواهی دگر از من / سرگشته ی کویت منم نداری خبر از من

هر شب که مه در آسمان / گردد عیان دامن کشان / گویم به او راز نهان 

که با من چه ها کردی / به جانم جفا کردی

هم جان و هم جانانه ای امّا / در دلبری افسانه ای امّا / امّا ز من بیگانه ای امّا 

آزرده ام خواهی چرا؟ تو ای نوگل زیبا / افسرده ام خواهی چرا؟ تو ای آفت دل ه

ا عاشق کشی، شوخی، فسون کاری شیرین لبی / امّا دل آزاری با ما سر جور و جفا داری

می سوزم از هجران تو، نترسی ز آه من / دست من و دامان تو

چه باشد گناه من / دارم ز تو نامهربان / شوقی به دل شوری به جان 

می سوزم از سوز نهان / ز جانم چه می خواهی / نگاهی به من گاهی 

یارب برس امشب به فریادم / بستان از آن نامهربان دادم / بیداد او برکنده بنیادم

گو ماه من  از آسمان / دمی چهره بنماید / تا شاهد امید من ز رخ پرده  بگشاید

"جمشید شیبانی"

مطرب عشق

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

 

نقش هر پرده که زد راه بجایی دارد

 

عالم از ناله عشاق مبادا خالی

 

که خوش آهنگ و فرح بخش هوائی دارد

 

پیر دردی کش ما گرچه ندارد زر و زور

 

خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد

 

اشک خونین بنمودم بطبیبان گفتند

 

درد عشقست و جگرسوز دوائی دارد.

ای پادشه خوبان

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند 

دریاب ضعیفان را در وقت توانایی 

دیشب گله زلفش با باد همی‌ کردم

گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی 

صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصند

این است حریف ای دل تا باد نپیمایی 

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد 

کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی 

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم 

رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی 

ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست 

شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی 

ای درد توام درمان در بستر ناکامی 

و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی

در دایرۀ قسمت ما نقطه تسلیمیم 

لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی

فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست

کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی 

زین دایره مینا خونین جگرم می ده 

تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی

حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد 

شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

نسـیم جعد گیسویت

مدامم مست میدارد ، نسـیم جعد گیسویت

خرابم میکند هردم ، فریب چـشم جادویت

اگـر خـواهی که جاویـدان جهان یکسر بـیارائی

صبا را گـو که بـردارد زمـانی بـرقـع از رویت

و گـر رسم فـنا خواهی که از عـالـم بر انـدازی

بر افشان تا فـرو ریزد هـزاران جان ز هر مویت

مـن و بـاد صبا مسکین دو سرگـردان بی حاصل

من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت