مطرب عشق

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

 

نقش هر پرده که زد راه بجایی دارد

 

عالم از ناله عشاق مبادا خالی

 

که خوش آهنگ و فرح بخش هوائی دارد

 

پیر دردی کش ما گرچه ندارد زر و زور

 

خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد

 

اشک خونین بنمودم بطبیبان گفتند

 

درد عشقست و جگرسوز دوائی دارد.

ای پادشه خوبان

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند 

دریاب ضعیفان را در وقت توانایی 

دیشب گله زلفش با باد همی‌ کردم

گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی 

صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصند

این است حریف ای دل تا باد نپیمایی 

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد 

کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی 

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم 

رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی 

ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست 

شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی 

ای درد توام درمان در بستر ناکامی 

و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی

در دایرۀ قسمت ما نقطه تسلیمیم 

لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی

فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست

کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی 

زین دایره مینا خونین جگرم می ده 

تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی

حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد 

شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

نسـیم جعد گیسویت

مدامم مست میدارد ، نسـیم جعد گیسویت

خرابم میکند هردم ، فریب چـشم جادویت

اگـر خـواهی که جاویـدان جهان یکسر بـیارائی

صبا را گـو که بـردارد زمـانی بـرقـع از رویت

و گـر رسم فـنا خواهی که از عـالـم بر انـدازی

بر افشان تا فـرو ریزد هـزاران جان ز هر مویت

مـن و بـاد صبا مسکین دو سرگـردان بی حاصل

من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

از خون دل

از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه

انی رایت دهرأ من هجرک القیامه

دارم من از فراقش در دیده صد علامت

لیست دموع عینی هذا لنا علامه

هر چند که آزمودم از وی نبود سودم

من جرب المجرب حلّت به الندامه

پرسید از طبیبی احوال دوست گفت

فی بعد ها عذاب فی قرب ها السلامه

گفتم ملامت آیدگر گرد دوست گردم

واللِّه ما راینا حبّا بلا ملامه

حافظ چو طالب آمدجامی به جان شیرین

حتّی یذوق منه کاسأ بلا ملامه

گفتم ، گفتا

گفتم غم تـو دارم ، گفتا  غمت سرآیـد

گفتم  که ماه من شو ، گفتا  اگر بـرآیـد

گفتم  ز مهرورزان رسم وفـا بـیـامـوز

گفتا  ز خوبـرویان ایـن کار کـمـتــر آیـد

گفتم  که بـر خیـالت راه نـظر بـبـنـدم

گفتا  که شب‌رو ست او از راه دیـگر آیـد

گفتم  که بـوی زلفت گـمراه عالمم کـرد

گفتا  اگر بـدانی هم اوت رهـبـر آیــد

گفتم  خوشا هوا یی کزبـادصبح خیـزد

گفتا  خنـک نـسـیمی کز کوی دلبـر آیـد

گفتم  که نـوش لعلت ما را بـه آرزو کُشت

گفتا  تـو بـنـدگی کـن کـو بـنـده‌پـرور آیـد

گفتم  دل رحیمت کـی عزم صلح دارد ؟

گفتا  مـگـوی بـا کس تـا وقت آن در آیـد

گفتم  زمان عشرت دیـدی که چون سر آمـد

گفتا  خمـوش حـافــظ کاین غصّه هم سر آیـد